ترومبوسیتوپنی، یا پایین بودن سطح پلاکت‌های خون، یک اختلال خونی است که ممکن است به دلیل مشکلات سلامتی زمینه‌ای یا عوارض جانبی ناشی از مصرف برخی داروها ایجاد شود. پلاکت‌ها نقش کلیدی در فرایند انعقاد خون دارند و کاهش آن‌ها می‌تواند خطر خونریزی داخلی و خارجی را افزایش دهد.
مواد مختلفی مانند الکل، برخی ترکیبات سمی و داروهای تجویزی برای رفع گرفتگی عضلات می‌توانند تأثیر منفی بر تعداد پلاکت‌های خون داشته باشند. علاوه بر این، استفاده از برخی نوشیدنی‌ها نیز می‌تواند به کاهش پلاکت‌ها کمک کند.
این بیماری معمولاً عوارض جدی به همراه ندارد، اما در صورت آسیب‌دیدگی، فقدان پلاکت‌های کافی می‌تواند روند لختگی خون را دچار مشکل سازد. در ادامه ی این مقاله از غذاچی، به بررسی دقیق‌تر این علل و تأثیرات آن‌ها بر سطح پلاکت‌ها خواهیم پرداخت.
مهم‌ترین نشانه‌های کم خونی؛ چی بخوریم؟
داروهای ضد انعقاد و تأثیر آن‌ها بر پلاکت خون
داروهای ضد انعقادی مانند آبسیکسیماب، که یک مهارکننده گلیکوپروتئین است، به عنوان ضد تجمع پلاکت عمل می‌کنند و برای پیشگیری از عوارض ایسکمی قلبی استفاده میشوند.
اپتیفیباتید و کاربرد‌های آن
اپتیفیباتید، یک داروی ضد انعقاد خون است که در درمان لخته‌های خونی و حملات قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تیروفیبان: معرفی و کاربردها
تیروفیبان در درمان سندرم کرونر حاد به کار می‌رود و به تنظیم جریان خون در شرایط اورژانسی کمک می‌کند.
مصرف این ادویه‌ها خون را رقیق می‌کند
سایر داروهای مؤثر بر پلاکت خون
موادی نظیر هپارین، استامینوفن، ایبوپروفن و ناپروکسن نیز می‌توانند سطح پلاکت‌ها را تحت تأثیر قرار دهند. آمیودارون که برای درمان پرکاری تیروئید، و سایمتیدین که برای درمان زخم معده و گاستریت استفاده می‌شود، نیز می‌توانند منجر به کاهش پلاکت‌ها شوند. همچنین، پیپراسیلین به عنوان یک آنتی‌بیوتیک و داروهای ضد تشنج نظیر کاربامازپین، و داروهای سولفونامیدی مانند تری‌متوپریم-سولفامتوکسازول و وانکومایسین هم بر پلاکت‌ها اثر منفی دارند.
این داروها به دلیل خصوصیات ضد انعقادی و تأثیرات منفی بر تعداد پلاکت‌های خون، باید با احتیاط و تحت نظر پزشک مصرف شوند.
